Wsparcie niskoemisyjnego transportu w ramach Społecznego Funduszu Klimatycznego
Data publikacji: 21/10/2024
Tematyka: Energetyka | Gospodarka i rynek pracy | Ochrona środowiska | Polityka społeczna
Link źródłowy: kliknij tutaj
Informacja prasowa: kliknij tutaj
Skopiuj link do raportu
Streszczenie
Streszczenie
Raport dotyczący wsparcia niskoemisyjnego transportu w ramach Społecznego Funduszu Klimatycznego podkreśla znaczenie sprawiedliwej transformacji w kontekście wprowadzenia systemu ETS 2. Zwraca uwagę na problem ubóstwa transportowego, które dotyka osoby i gospodarstwa domowe o niskich dochodach, utrudniając im dostęp do zeroemisyjnych i niskoemisyjnych środków transportu. W Polsce występuje istotne wykluczenie komunikacyjne, szczególnie w obszarach wiejskich i mniejszych miastach, co negatywnie wpływa na jakość życia mieszkańców oraz ich dostęp do edukacji, pracy i usług zdrowotnych.
Raport wskazuje na konieczność zaangażowania społeczności oraz ekspertów w proces tworzenia skutecznych środków wsparcia, aby uniknąć negatywnych konsekwencji społecznych związanych z transformacją. Wskazuje również na wyzwania związane z infrastrukturą transportową, w tym przestarzałą flotą pojazdów oraz ograniczonym dostępem do punktów ładowania dla pojazdów elektrycznych.
Dodatkowo, raport podkreśla potrzebę opracowania długoterminowej strategii przemysłowej, aby zwiększyć konkurencyjność polskiego sektora motoryzacyjnego, który jest kluczowy dla gospodarki. Brak odpowiednich działań może prowadzić do negatywnych skutków, takich jak redukcja zatrudnienia i spadek wpływów do budżetu.
Wnioski
Wnioski
1. Dekarbonizacja transportu jako priorytet: Kluczowym celem w kontekście realizacji unijnych celów klimatycznych jest dekarbonizacja transportu, co wymaga zapewnienia dostępu do zeroemisyjnych i niskoemisyjnych środków transportu. W Polsce, z uwagi na wysokie wykluczenie komunikacyjne, konieczne jest podjęcie działań mających na celu modernizację floty transportowej oraz rozwój infrastruktury.
2. Problemy z dostępnością transportu: Istotnym wyzwaniem w Polsce jest brak dostępu do efektywnego transportu zbiorowego, szczególnie w obszarach wiejskich i mniejszych miastach. Wiele osób, w tym osoby starsze, dzieci oraz osoby o ograniczonej sprawności, boryka się z problemem ubóstwa transportowego, co negatywnie wpływa na ich jakość życia oraz możliwości edukacyjne i zawodowe.
3. Starość floty transportowej: Średni wiek autobusów i samochodów osobowych w Polsce jest znacznie wyższy od średniej unijnej, co wskazuje na potrzebę modernizacji floty. Mniej niż 2% pojazdów to pojazdy zero- lub niskoemisyjne, co podkreśla konieczność inwestycji w nowoczesne technologie transportowe oraz rozwój infrastruktury ładowania.
4. Wyzwania regulacyjne i systemowe: Tempo inwestycji w infrastrukturę transportową jest ograniczane przez bariery regulacyjne i systemowe, co utrudnia rozwój sektora. W celu skutecznej transformacji w kierunku niskoemisyjnego transportu, konieczne jest uproszczenie procedur oraz wprowadzenie korzystnych regulacji, które wspierałyby rozwój infrastruktury.
5. Znaczenie zaangażowania społecznego: W procesie wprowadzania nowych polityk klimatycznych i systemu ETS 2 kluczowe jest zaangażowanie strony społecznej oraz ekspertów. Niezbędne jest, aby nowe rozwiązania były dostosowane do potrzeb użytkowników transportu, aby uniknąć negatywnych konsekwencji społecznych i zbudować zaufanie do ambitnych polityk klimatycznych.
6. Potrzeba długoterminowej strategii: Brak długoterminowej strategii w zakresie rozwoju sektora transportowego oraz wsparcia rynku wewnętrznego może prowadzić do osłabienia polskiego przemysłu motoryzacyjnego. Wzrost kompetencji w dziedzinie innowacyjnych technologii transportowych jest niezbędny dla utrzymania konkurencyjności oraz zapewnienia stabilności zatrudnienia w tym sektorze.
Główne rekomendacje
Główne rekomendacje
1. Zwiększenie dostępności infrastruktury ładowania: Należy podjąć działania na rzecz rozbudowy ogólnodostępnej infrastruktury ładowania pojazdów elektrycznych. W szczególności, istotne jest zidentyfikowanie lokalizacji w obszarach wiejskich i mniejszych miastach, gdzie dostęp do takiej infrastruktury jest ograniczony. Współpraca z samorządami lokalnymi oraz sektorem prywatnym w celu zainstalowania punktów ładowania może znacząco zwiększyć atrakcyjność pojazdów niskoemisyjnych.
2. Wsparcie finansowe dla użytkowników w trudnej sytuacji: Wprowadzenie programów wsparcia finansowego, takich jak dotacje lub ulgi podatkowe, dla osób i gospodarstw domowych dotkniętych ubóstwem transportowym. Tego rodzaju inicjatywy powinny być skierowane szczególnie do osób o niskich dochodach, które nie mają możliwości zakupu pojazdów bezemisyjnych lub niskoemisyjnych.
3. Edukacja i promocja niskoemisyjnego transportu: Należy zainwestować w kampanie edukacyjne, które zwiększą świadomość społeczną na temat korzyści płynących z korzystania z niskoemisyjnych środków transportu. Informowanie obywateli o dostępnych opcjach, takich jak transport publiczny, car-sharing czy rowery elektryczne, może przyczynić się do zmiany nawyków transportowych.
4. Wspieranie innowacji w sektorze motoryzacyjnym: Rekomenduje się stworzenie programów wsparcia dla badań i rozwoju w obszarze innowacyjnych technologii transportowych. Wspieranie krajowych przedsiębiorstw w tworzeniu nowoczesnych, niskoemisyjnych pojazdów oraz rozwijanie technologii związanych z ich produkcją może przyczynić się do wzrostu konkurencyjności polskiego przemysłu motoryzacyjnego.
5. Integracja transportu publicznego z systemami niskoemisyjnymi: Należy dążyć do integracji transportu publicznego z systemami niskoemisyjnymi, co może obejmować modernizację floty autobusowej oraz wprowadzenie elektrycznych środków transportu. Współpraca z lokalnymi operatorami transportu publicznego w celu wymiany przestarzałych pojazdów na nowoczesne, niskoemisyjne rozwiązania jest kluczowa dla poprawy jakości transportu zbiorowego.
6. Monitorowanie i ocena skutków wprowadzenia systemu ETS 2: Ważne jest, aby wprowadzenie systemu ETS 2 było monitorowane pod kątem jego wpływu na społeczeństwo i gospodarkę. Regularne oceny skutków społecznych i ekonomicznych powinny być przeprowadzane, aby dostosować polityki i programy wsparcia do zmieniających się potrzeb użytkowników transportu, zwłaszcza tych w trudnej sytuacji.