RAPORT Implementacja art. 13i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1151 z dnia 20 czerwca 2019 r. zmieniającej dyrektywę (UE) 2017/1132 w odniesieniu do stosowania narzędzi procesów cyfrowych w prawie spółek przez państwa członkowskie UE, w zakresie uznawania zakazów sprawowania funkcji kierowniczych w spółkach
Data publikacji: 01/10/2024
Tematyka: Administracja publiczna | Ekonomia | Gospodarka i rynek pracy | Prawo
Link źródłowy: kliknij tutaj
Skopiuj link do raportu
Streszczenie
Streszczenie
Raport analizuje kwestie związane z zakazem pełnienia funkcji kierowniczych w spółkach kapitałowych, znanym również jako dyskwalifikacja dyrektora. Jest to środek ograniczający prawa osoby do zajmowania określonych stanowisk lub angażowania się w konkretne działania na czas określony lub nieokreślony. Prawo unijne nie harmonizuje materialnych standardów dotyczących dyskwalifikacji, pozostawiając państwom członkowskim swobodę w ustalaniu kryteriów decyzyjnych. Wprowadzenie dyrektywy 2019/1151, zmieniającej wcześniejsze regulacje, nakłada obowiązek wprowadzenia krajowych reguł dyskwalifikacji, jednak nie precyzuje ich treści. Kluczowym elementem jest również wymiana informacji o zakazach pełnienia funkcji kierowniczych, co ma na celu zwiększenie efektywności i bezpieczeństwa obrotu gospodarczego. Raport podkreśla znaczenie uznawania orzeczeń wydanych w innych państwach członkowskich, co mogłoby uprościć proces eliminacji osób niepożądanych z rynku. Wskazuje również na techniczne ograniczenia w przekazywaniu informacji między rejestrami, co może prowadzić do nieporozumień dotyczących zakresu zakazu. W kontekście krajowych regulacji, raport sugeruje, że Polska powinna dążyć do wprowadzenia spójnych zasad, które ułatwią współpracę międzynarodową w zakresie dyskwalifikacji dyrektorów.
Wnioski
Wnioski
1. Brak pełnej harmonizacji w zakresie dyskwalifikacji dyrektorów: Obecny stan prawny w Unii Europejskiej wskazuje na brak tendencji do wprowadzenia wspólnych regulacji dotyczących dyskwalifikacji dyrektorów w spółkach. Zamiast tego, dominującym podejściem jest promowanie wymiany informacji oraz wzajemnego uznawania decyzji w tej dziedzinie, co może prowadzić do rozbieżności w interpretacji przepisów w różnych państwach członkowskich.
2. Znaczenie kontekstu zakazu: Informacje dotyczące zakazu wykonywania funkcji kierowniczych powinny być dostarczane w kontekście, aby uniknąć wprowadzenia w błąd. Zakazy mogą dotyczyć jedynie określonych obszarów działalności, co podkreśla potrzebę precyzyjnego przedstawiania podstaw prawnych tych zakazów, aby zapewnić ich właściwe zrozumienie i stosowanie.
3. Wyzwania związane z ochroną danych osobowych: Wymiana informacji o osobach fizycznych, w tym dotyczących dyskwalifikacji, musi być zgodna z unijnym prawem o ochronie danych osobowych (RODO). To stawia przed państwami członkowskimi dodatkowe wyzwania w zakresie zapewnienia równowagi między transparentnością a ochroną prywatności.
4. Rola instytucji w procesie rejestracyjnym: Funkcjonowanie rejestrów przedsiębiorców w kontekście uznawania zagranicznych orzeczeń o dyskwalifikacji wymaga odpowiedniego przygotowania instytucji oraz personelu, w tym referendarzy sądowych. Niewystarczające umiejętności prawnicze oraz brak niezawisłości w podejmowaniu decyzji mogą wpływać na jakość i sprawność postępowań rejestrowych.
5. Potrzeba dalszych badań: Istnieje konieczność prowadzenia dalszych badań nad skomplikowanym stanem prawnym związanym z dyskwalifikacją w kontekście transgranicznym. Złożoność przepisów międzynarodowego prawa prywatnego i procesowego wymaga dogłębnej analizy, aby zrozumieć i skutecznie zarządzać problemem dyskwalifikacji w różnych jurysdykcjach.
6. Interesariusze a poziom ochrony: W procesie uznawania zagranicznych orzeczeń o dyskwalifikacji kluczowe jest zdefiniowanie poziomu ochrony interesariuszy, który państwa członkowskie chcą osiągnąć. Wybór odpowiednich metod uznawania orzeczeń powinien być zgodny z lokalnymi potrzebami oraz standardami ochrony prawnej, co może wpłynąć na zaufanie do systemu prawnego.
Główne rekomendacje
Główne rekomendacje
1. Wprowadzenie jednolitych zasad uznawania dyskwalifikacji: Zaleca się, aby polski legislator opracował i wprowadził spójne przepisy dotyczące uznawania orzeczeń o dyskwalifikacji wydanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Taki krok ułatwiłby eliminację osób, które nie powinny pełnić funkcji kierowniczych, oraz zwiększyłby bezpieczeństwo obrotu gospodarczego.
2. Zwiększenie efektywności wymiany informacji: Należy zainwestować w rozwój systemów informatycznych, które umożliwią szybszą i bardziej efektywną wymianę informacji o zakazach pełnienia funkcji kierowniczych pomiędzy państwami członkowskimi. Umożliwi to lepsze monitorowanie sytuacji osób dyskwalifikowanych oraz zapewni większą przejrzystość w obrocie prawnym.
3. Szkolenie referendarzy sądowych: W celu poprawy jakości decyzji dotyczących dyskwalifikacji, rekomenduje się wprowadzenie programów szkoleniowych dla referendarzy sądowych. Szkolenia powinny koncentrować się na zagadnieniach prawnych związanych z dyskwalifikacją oraz na umiejętnościach analizy przypadków, co przyczyni się do bardziej rzetelnych orzeczeń.
4. Promowanie współpracy międzynarodowej: Należy zainicjować i promować współpracę pomiędzy organami rejestrowymi w różnych krajach, aby ułatwić wymianę doświadczeń oraz najlepszych praktyk w zakresie dyskwalifikacji dyrektorów. Taka współpraca może przyczynić się do harmonizacji podejścia do dyskwalifikacji w Europie.
5. Opracowanie kryteriów oceny dyskwalifikacji: Wskazane jest, aby Unia Europejska podjęła działania w celu opracowania wspólnych kryteriów oceny dyskwalifikacji dyrektorów. Umożliwi to państwom członkowskim stosowanie jednolitych standardów, co z kolei zwiększy pewność prawną i ułatwi transgraniczne zarządzanie przypadkami dyskwalifikacji.
6. Zwiększenie transparentności regulacji: Rekomenduje się, aby polski legislator dążył do zwiększenia transparentności przepisów dotyczących dyskwalifikacji, w tym poprzez publikację szczegółowych informacji na temat procedur oraz kryteriów stosowanych w orzeczeniach. Umożliwi to lepsze zrozumienie regulacji przez zainteresowane strony oraz zwiększy zaufanie do systemu prawnego.