Wyjść poza medialny szum. Publiczne finansowanie wodoru w Europie Środkowo-Wschodniej.
Autor:
Data publikacji: 18/12/2024
Tematyka: Energetyka | Gospodarka i rynek pracy | Ochrona środowiska | Polityka | Sprawy zagraniczne
Link źródłowy: kliknij tutaj
Informacja prasowa: kliknij tutaj
Skopiuj link do raportu
Streszczenie
Streszczenie
Dokument analizuje unijną politykę w zakresie wodoru odnawialnego, wskazując na krytykę Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, który ocenia cele produkcji i importu wodoru na 2030 rok jako nierealistyczne. Podkreśla brak odpowiednich analiz przed ich przyjęciem, co prowadzi do decyzji nieopartych na dowodach. W kontekście dekarbonizacji, dokument zwraca uwagę na niewystarczające priorytety w sektorze stali, mimo że generuje on znaczące emisje CO2. Strategia zakłada lokalną produkcję wodoru, jednak nie uwzględnia istniejącego popytu, co prowadzi do luki w podaży i konieczności importu.
Wodór jest traktowany jako uniwersalne rozwiązanie, co może prowadzić do marnotrawstwa publicznych funduszy. Autorzy postulują ograniczenie finansowania do najbardziej potrzebnych zastosowań, takich jak zastępowanie wodoru kopalnego oraz wsparcie dekarbonizacji procesów przemysłowych i transportu. Wskazują na konieczność realistycznych ocen dotyczących kosztów i efektywności wodoru, a także na potrzebę unikania finansowania projektów, które nie przyczyniają się do redukcji emisji. Rekomendacje obejmują priorytetowe finansowanie produkcji wodoru w pobliżu miejsc konsumpcji oraz eliminację wsparcia dla mniej efektywnych zastosowań, takich jak ogrzewanie i mieszanie wodoru z gazem ziemnym.
Wnioski
Wnioski
1. Produkcja wodoru odnawialnego jest obecnie znacznie droższa niż wytwarzanie go z paliw kopalnych, co stanowi istotną barierę dla jego szerokiego wdrożenia. Wzrost efektywności technologii produkcji oraz rozwój odnawialnych źródeł energii mogą jednak poprawić opłacalność tego rozwiązania w przyszłości.
2. Wodór, mimo swojego potencjału, nie jest optymalnym rozwiązaniem dla wszystkich sektorów dekarbonizacji. W szczególności, jego zastosowanie w produkcji ciepła i chłodu jest mniej efektywne w porównaniu do elektryfikacji, co sugeruje potrzebę przemyślenia strategii inwestycyjnych w tym obszarze.
3. Wydajność całego łańcucha wartości wodoru jest niska, z istotnymi stratami energii na każdym etapie, od produkcji po końcowe zastosowanie. Konieczne jest zatem skoncentrowanie się na poprawie efektywności energetycznej oraz minimalizacji strat w procesach związanych z wodorem.
4. Publiczne finansowanie projektów wodorowych w Unii Europejskiej powinno być ukierunkowane na najbardziej potrzebne zastosowania, takie jak dekarbonizacja procesów przemysłowych i transportu dalekobieżnego, a nie na mniej efektywne rozwiązania, takie jak mieszanie wodoru z gazem ziemnym.
5. Wprowadzenie kryteriów efektywności wykorzystania wodoru, opartych na analizie cyklu życia, kosztach oraz porównaniu z alternatywami, jest kluczowe dla zapewnienia, że inwestycje w wodór przyniosą rzeczywiste korzyści środowiskowe i ekonomiczne.
6. Współpraca między projektami po stronie popytu i podaży jest niezbędna, aby uniknąć rozbieżności w rozwoju rynku wodoru. Priorytetowe powinno być finansowanie lokalnej produkcji wodoru w pobliżu miejsc konsumpcji, co zwiększy efektywność i zmniejszy straty transportowe.
Główne rekomendacje
Główne rekomendacje
1. Należy skoncentrować finansowanie publiczne na projektach związanych z produkcją odnawialnego wodoru, które są bezpośrednio powiązane z miejscem jego konsumpcji. Taki model inwestycyjny pozwoli na efektywniejsze wykorzystanie zasobów oraz zminimalizuje straty związane z transportem.
2. Wsparcie finansowe powinno być ograniczone do zastosowań końcowych, które mają największy potencjał w zakresie dekarbonizacji, takich jak przemysł energochłonny oraz transport dalekobieżny. Należy unikać inwestycji w mniej efektywne zastosowania, takie jak ogrzewanie i chłodzenie, które nie przynoszą znaczących korzyści środowiskowych.
3. Konieczne jest wprowadzenie kryteriów oceny efektywności projektów wodorowych, które uwzględniają całkowite ograniczenie emisji, opłacalność kosztową oraz porównanie z alternatywnymi rozwiązaniami. Tylko projekty spełniające te kryteria powinny otrzymywać publiczne wsparcie.
4. Należy zlikwidować wszelkie formy subsydiowania wodoru pochodzącego z paliw kopalnych oraz projektów, które promują mieszanie wodoru z gazem ziemnym. Takie działania mogą prowadzić do marnotrawienia publicznych środków i nie sprzyjają dekarbonizacji.
5. W celu uniknięcia rozbieżności między popytem a podażą, inwestycje w projekty po stronie popytowej powinny być ściśle skorelowane z rozwojem mocy produkcyjnych wodoru. Taki zintegrowany model planowania pozwoli na lepsze dostosowanie rynku do rzeczywistych potrzeb.
6. Należy promować badania i rozwój technologii związanych z efektywnym wykorzystaniem wodoru, aby zwiększyć jego konkurencyjność w porównaniu do innych źródeł energii. Inwestycje w innowacje mogą przyczynić się do obniżenia kosztów produkcji oraz poprawy efektywności energetycznej.