Stal nisko- czy zeroemisyjna? Jak zdekarbonizować produkcję stali w Polsce.
Autor: Fundacja Instrat
Data publikacji: 30/10/2024
Tematyka: Ekonomia | Gospodarka i rynek pracy | Ochrona środowiska | Polityka
Link źródłowy: kliknij tutaj
Informacja prasowa: kliknij tutaj
Skopiuj link do raportu
Streszczenie
Streszczenie
Publikacja „Stal nisko- czy zeroemisyjna? Jak zdekarbonizować produkcję stali w Polsce” analizuje wyzwania i możliwości związane z dekarbonizacją sektora stalowego w Polsce. W pierwszym rozdziale przedstawiono kluczowe informacje dotyczące produkcji stali, bilansu handlowego oraz emisji CO2, uwzględniając wpływ europejskiej polityki klimatycznej. Drugi rozdział omawia cztery główne technologie nisko- i zeroemisyjne, w tym bezpośrednią redukcję żelaza z wykorzystaniem wodoru oraz elektryczne piece łukowe.
W trzecim rozdziale zaprezentowano kalkulator kosztów produkcji stali, który umożliwia analizę opłacalności różnych opcji technologicznych. Publikacja podkreśla znaczenie wsparcia państwowego dla inwestycji w nowe technologie oraz konieczność przeprowadzenia szczegółowej analizy opłacalności z perspektywy inwestorów. Autorzy wskazują na potrzebę reform prawnych, które umożliwią efektywne wykorzystanie sygnałów cenowych dla odbiorców energii.
Raport dostarcza wiedzy niezbędnej do podejmowania przemyślanych decyzji przez decydentów i inwestorów, a także zachęca do korzystania z dostępnych narzędzi analitycznych. Publikacja jest dostępna na licencji Creative Commons, co umożliwia jej szerokie rozpowszechnienie i wykorzystanie w dalszych badaniach.
Wnioski
Wnioski
1. Wprowadzenie nisko- i zeroemisyjnych technologii produkcji stali, takich jak bezpośrednia redukcja żelaza z wykorzystaniem wodoru oraz elektryczne piece łukowe, jest kluczowe dla osiągnięcia celów dekarbonizacji w polskim przemyśle stalowym, co może znacząco obniżyć emisję CO2 w porównaniu do tradycyjnych metod.
2. Wsparcie państwowe, w tym dotacje i preferencyjne finansowanie, jest niezbędne do realizacji inwestycji w nowoczesne technologie stalowe, co pozwoli na zwiększenie konkurencyjności polskiego sektora stalowego na rynku europejskim oraz przyspieszenie transformacji energetycznej.
3. Analiza wrażliwości wskazuje, że kluczowe czynniki, takie jak koszt energii elektrycznej, stopy procentowe oraz ceny uprawnień do emisji CO2, mają istotny wpływ na opłacalność inwestycji w dekarbonizację, co wymaga stałego monitorowania i elastyczności w podejmowaniu decyzji inwestycyjnych.
4. Wzrost znaczenia odnawialnych źródeł energii w Polsce, szczególnie w kontekście lokalizacji przemysłu stalowego w strefach przyspieszonego rozwoju OZE, może przyczynić się do obniżenia kosztów przesyłu energii oraz zwiększenia efektywności energetycznej procesów produkcyjnych.
5. Współpraca między sektorem publicznym a prywatnym jest kluczowa dla skutecznej transformacji sektora stalowego, co wymaga zintegrowanego podejścia do polityki klimatycznej oraz strategii rozwoju przemysłu, aby zminimalizować ryzyko związane z inwestycjami w nowe technologie.
6. Wprowadzenie kalkulatora kosztów produkcji stali jako narzędzia analitycznego umożliwia inwestorom i decydentom lepsze zrozumienie ekonomicznych aspektów różnych scenariuszy dekarbonizacji, co sprzyja podejmowaniu bardziej świadomych decyzji dotyczących przyszłości polskiego przemysłu stalowego.
Główne rekomendacje
Główne rekomendacje
1. Należy podjąć decyzje inwestycyjne w zakresie dekarbonizacji sektora stalowego już teraz, aby uniknąć przyszłych wzrostów kosztów związanych z uprawnieniami do emisji CO2. Wczesne działania pozwolą na lepsze przygotowanie się do nadchodzących regulacji i wymogów środowiskowych.
2. Rząd powinien aktywnie wspierać rozwój technologii nisko- i zeroemisyjnych poprzez wprowadzenie preferencyjnych instrumentów finansowych, takich jak dotacje, ulgi podatkowe oraz węglowe kontrakty różnicowe, co zwiększy atrakcyjność inwestycji w nowoczesne technologie produkcji stali.
3. W celu zwiększenia konkurencyjności polskiego przemysłu stalowego na rynku europejskim, konieczne jest zainwestowanie w badania i rozwój innowacyjnych technologii, takich jak bezpośrednia redukcja żelaza z wykorzystaniem wodoru oraz elektryczne piece łukowe, co przyczyni się do efektywności energetycznej i redukcji emisji.
4. Współpraca między sektorem publicznym a prywatnym powinna być zintensyfikowana, aby wspólnie określić priorytetowe kierunki rozwoju technologii stalowych oraz zidentyfikować kluczowe obszary, w których potrzebne jest wsparcie, co pozwoli na lepsze dostosowanie strategii do realiów rynkowych.
5. Należy zainwestować w edukację i szkolenia dla pracowników sektora stalowego, aby przygotować ich do pracy z nowymi technologiami oraz zwiększyć ich kompetencje w zakresie zrównoważonego rozwoju i dekarbonizacji, co wpłynie na efektywność i innowacyjność przemysłu.
6. Warto rozważyć rozwój infrastruktury do produkcji i dystrybucji zielonej energii, co jest kluczowe dla relokacji produkcji stali w Polsce oraz dla zapewnienia dostępu do niskoemisyjnych źródeł energii, co z kolei przyczyni się do zmniejszenia śladu węglowego całego sektora.