Sieć do zmiany 2.0 Jak zreformować krajowe sieci energetyczne.
Autor: Fundacja Przyjazny Kraj | Polityka Insight
Data publikacji: 18/11/2024
Tematyka: Cyfryzacja | Energetyka | Infrastruktura | Polityka
Link źródłowy: kliknij tutaj
Informacja prasowa: kliknij tutaj
Skopiuj link do raportu
Streszczenie
Streszczenie
Raport „Sieć do zmiany 2.0” autorstwa Polityki Insight i Fundacji Przyjazny Kraj analizuje aktualny stan polskiego systemu energetycznego, który przechodzi istotne zmiany w kontekście dekarbonizacji i rozwoju rozproszonych źródeł energii. Od 2019 roku, infrastruktura przesyłowa i dystrybucyjna wymaga modernizacji, aby sprostać nowym wyzwaniom. Mimo postępów, sektor energetyczny boryka się z wieloma trudnościami, w tym starzejącą się infrastrukturą oraz ograniczeniami związanymi z odnawialnymi źródłami energii (OZE).
W raporcie podkreślono, że w sytuacjach nadpodaży energii, takich jak wietrzne dni czy słoneczne weekendy, konieczne staje się ograniczanie produkcji OZE, co prowadzi do tzw. curtailmentu. Dodatkowo, rynek budowlany w Polsce zmaga się z brakiem wykwalifikowanej kadry oraz problemami z dostępnością materiałów, co hamuje inwestycje w infrastrukturę energetyczną.
Raport zawiera również rekomendacje dotyczące przyszłego rozwoju sieci, w tym poszukiwanie funduszy na modernizację oraz zwiększenie efektywności operacyjnej. W obliczu rosnących potrzeb energetycznych i wyzwań związanych z transformacją energetyczną, kluczowe staje się dostosowanie strategii do zmieniających się warunków rynkowych i technologicznych.
Wnioski
Wnioski
1. Polski system energetyczny przechodzi istotną transformację, w której kluczowym elementem jest modernizacja infrastruktury przesyłowej i dystrybucyjnej, aby dostosować ją do rosnącego udziału odnawialnych źródeł energii (OZE) oraz do wymogów dekarbonizacji.
2. Wzrost liczby prosumentów oraz mocy zainstalowanej OZE, który czterokrotnie zwiększył się od 2019 roku, stawia przed operatorami sieci wyzwania związane z integracją rozproszonych źródeł energii, co wymaga przemyślanej strategii zarządzania siecią.
3. Wzrost liczby wniosków o przyłączenie nowych źródeł do sieci, często składanych przez małe podmioty, prowadzi do przeciążenia operatorów, co skutkuje wydłużonym czasem procedowania wniosków, który wynosi średnio około 220 dni. To zjawisko wskazuje na potrzebę uproszczenia i przyspieszenia procesów administracyjnych.
4. W obliczu rosnących ograniczeń infrastrukturalnych, konieczne jest wprowadzenie innowacyjnych rozwiązań, takich jak cyfryzacja sieci oraz rozwój inteligentnych liczników, które mogą zwiększyć efektywność zarządzania energią i poprawić bezpieczeństwo zasilania.
5. Wzrost znaczenia decentralizacji sektora energetycznego wymaga od operatorów elastyczności i adaptacji do zmieniających się warunków rynkowych, co może wpłynąć na ich rolę w systemie energetycznym oraz na sposób, w jaki będą współpracować z prosumentami.
6. W kontekście rosnących cen energii, kontynuacja reformy systemu dystrybucji i przesyłu energii jest kluczowa dla zapewnienia stabilności rynku oraz ochrony odbiorców przed dalszymi podwyżkami, co podkreśla potrzebę zrównoważonego podejścia do transformacji energetycznej.
Główne rekomendacje
Główne rekomendacje
1. Dokończenie cyfryzacji sieci energetycznych: Należy przyspieszyć proces cyfryzacji infrastruktury energetycznej, co pozwoli na lepsze zarządzanie przepływem energii oraz zwiększy efektywność operacyjną. Wdrożenie inteligentnych liczników i systemów zarządzania danymi umożliwi operatorom szybsze reagowanie na zmiany w zapotrzebowaniu oraz optymalizację dystrybucji energii.
2. Wzmocnienie roli energetyki rozproszonej: Konieczne jest stworzenie regulacji i zachęt, które wspierałyby rozwój lokalnych źródeł energii odnawialnej. Umożliwi to nie tylko zwiększenie udziału OZE w miksie energetycznym, ale także przyczyni się do decentralizacji systemu energetycznego, co zwiększy jego odporność na zakłócenia.
3. Modernizacja infrastruktury przesyłowej: Należy zainwestować w modernizację istniejącej infrastruktury przesyłowej, aby dostosować ją do rosnącego udziału OZE. Wzmocnienie sieci przesyłowych oraz budowa nowych linii energetycznych pozwoli na efektywne przesyłanie energii z obszarów o dużym potencjale OZE do miejsc o wysokim zapotrzebowaniu.
4. Szkolenie i rozwój kadr w sektorze energetycznym: W obliczu rosnących potrzeb sektora energetycznego, konieczne jest zainwestowanie w programy szkoleniowe i edukacyjne dla pracowników. Wzrost kompetencji w zakresie nowoczesnych technologii oraz zarządzania siecią energetyczną jest kluczowy dla zapewnienia efektywności i innowacyjności w branży.
5. Zwiększenie współpracy międzysektorowej: Należy promować współpracę pomiędzy sektorem publicznym, prywatnym oraz organizacjami pozarządowymi w celu wspólnego rozwiązywania problemów związanych z transformacją energetyczną. Tworzenie platform dialogowych i współpracy może przyczynić się do lepszego zrozumienia potrzeb i wyzwań, a także do efektywniejszego wdrażania innowacji.
6. Opracowanie strategii dekarbonizacji: W celu osiągnięcia celów klimatycznych, konieczne jest opracowanie kompleksowej strategii dekarbonizacji sektora energetycznego. Strategia ta powinna obejmować konkretne cele, działania oraz harmonogramy, które umożliwią stopniowe ograniczanie emisji CO2 oraz promowanie zrównoważonego rozwoju.