Luka finansowa systemu ochrony zdrowia w Polsce. Perspektywa 2025-2027
Data publikacji: 06/2024
Tematyka: Administracja publiczna | Ekonomia | Ochrona zdrowia
Link źródłowy: kliknij tutaj
Informacja prasowa: kliknij tutaj
Skopiuj link do raportu
Streszczenie
Streszczenie
Dokument analizuje sytuację finansową Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ) w Polsce w latach 2025-2027, wskazując na konieczność wprowadzenia rozwiązań zwiększających dochody oraz przewidywalność finansowania. Autorzy podkreślają, że obecny system mieszany, oparty na dotacjach i składkach, jest nieefektywny i wymaga reform. Wskazują na rosnącą lukę finansową, która może osiągnąć znaczne wartości, co zagraża stabilności systemu ochrony zdrowia.
Rekomendacje obejmują m.in. skierowanie niewykorzystanych środków z Funduszu Medycznego do NFZ, co mogłoby poprawić płynność finansową. W dokumencie poruszono również kwestie związane z wynagrodzeniami pracowników sektora zdrowia, sugerując, że wzrost wynagrodzeń może ograniczać dostępność świadczeń dla pacjentów.
W kontekście makroekonomicznym, dokument opiera się na danych z Wieloletniego Planu Finansowego Państwa oraz prognoz dotyczących wzrostu PKB. Autorzy podkreślają znaczenie stabilnych ram finansowych oraz planowego zwiększania przychodów NFZ, aby zapewnić sprawność systemu ochrony zdrowia w nadchodzących latach. Wnioski mają na celu poprawę jakości funkcjonowania polskiego systemu zdrowia oraz zaspokojenie potrzeb pacjentów.
Wnioski
Wnioski
1. Wzrost zależności finansowej systemu ochrony zdrowia: System ochrony zdrowia w Polsce przestał być samofinansujący się z składek, co prowadzi do coraz większej zależności od budżetu państwa. W obliczu procedury nadmiernego deficytu, konieczne jest poszukiwanie stabilnych źródeł finansowania, aby zapewnić ciągłość i jakość świadczeń zdrowotnych.
2. Luka finansowa jako kluczowy problem: Istniejąca luka finansowa w Narodowym Funduszu Zdrowia wymaga pilnych działań, aby zaspokoić rosnące potrzeby zdrowotne społeczeństwa. Wprowadzenie regulacji umożliwiających przekierowanie niewykorzystanych środków z Funduszu Medycznego do NFZ może być jednym z rozwiązań, które poprawi płynność finansową systemu.
3. Potrzeba innowacji w refundacji technologii: Brak wprowadzania do refundacji nowych technologii lekowych i nielekowych stanowi istotne ograniczenie dla rozwoju systemu ochrony zdrowia. Wprowadzenie nowych regulacji w tym zakresie jest niezbędne, aby umożliwić pacjentom dostęp do nowoczesnych metod leczenia i poprawić efektywność systemu.
4. Zrównoważony rozwój wynagrodzeń w sektorze zdrowia: Wzrost wynagrodzeń pracowników ochrony zdrowia, choć istotny, nie powinien odbywać się kosztem dostępności świadczeń dla pacjentów. Konieczne jest znalezienie równowagi pomiędzy podwyżkami wynagrodzeń a zapewnieniem odpowiednich środków na refundację leków i dostępność usług medycznych.
5. Długoterminowe planowanie finansowe: W obliczu prognozowanego wzrostu wydatków na ochronę zdrowia, istotne jest długoterminowe planowanie finansowe, które uwzględnia zarówno przychody, jak i wydatki NFZ. Wzrost wydatków o średnio 11% rocznie wymaga przemyślanej strategii, aby uniknąć dalszego pogłębiania luki finansowej.
6. Współpraca z partnerami społecznymi: Wprowadzenie zmian w systemie wynagrodzeń oraz regulacji dotyczących refundacji powinno odbywać się w dialogu z partnerami społecznymi. Tylko poprzez współpracę można osiągnąć zrównoważony rozwój systemu ochrony zdrowia, który będzie odpowiadał na potrzeby zarówno pracowników, jak i pacjentów.
Główne rekomendacje
Główne rekomendacje
1. Wprowadzenie regulacji dotyczących transferu niewykorzystanych środków: Należy umożliwić kierowanie niewykorzystanych funduszy z Funduszu Medycznego do Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ). Taki krok zwiększy płynność finansową NFZ i pozwoli na lepsze finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej, w tym nielimitowanych usług dla dzieci i młodzieży.
2. Ograniczenie zobowiązań płatnika publicznego: W celu stabilizacji finansowania systemu ochrony zdrowia, konieczne jest wprowadzenie rozwiązań, które będą ograniczać zobowiązania płatnika publicznego. Powinno to obejmować m.in. analizę i optymalizację wydatków na świadczenia zdrowotne oraz wprowadzenie mechanizmów kontrolnych.
3. Zwiększenie transparentności finansowania: Należy dążyć do poprawy transparentności systemu finansowania ochrony zdrowia poprzez publikację szczegółowych raportów dotyczących wydatków i przychodów NFZ oraz innych instytucji związanych z ochroną zdrowia. Umożliwi to lepsze monitorowanie efektywności wydatkowania publicznych środków.
4. Stworzenie stabilnych ram finansowych: W obliczu luki finansowej w NFZ, kluczowe jest wprowadzenie długoterminowych strategii finansowych, które zapewnią stabilność i przewidywalność finansowania systemu ochrony zdrowia. Powinno to obejmować prognozy dotyczące wzrostu wydatków oraz mechanizmy dostosowawcze w przypadku zmian w sytuacji budżetowej kraju.
5. Reformy w zakresie wynagrodzeń w sektorze zdrowia: Należy rozważyć wprowadzenie regulacji, które umożliwią nieuwzględnianie wzrostu wynagrodzeń kontraktowych w wycenach świadczeń zdrowotnych, gdy wynagrodzenie pracownika przekracza określoną wielokrotność średniego wynagrodzenia w gospodarce. Taki krok może przyczynić się do bardziej zrównoważonego finansowania systemu.
6. Promowanie systemu samofinansującego się: Warto dążyć do redukcji części dotacyjnej w kierunku stworzenia systemu samofinansującego się. Oznacza to zwiększenie autonomii systemu ochrony zdrowia oraz ograniczenie wpływu politycznych decyzji na jego stabilność finansową. Wprowadzenie takich rozwiązań może przyczynić się do większej efektywności i przewidywalności w zarządzaniu finansami zdrowotnymi.