Czy Kraków może stać się „miastem 15-minutowym”?
Autor: Centrum Polityk Publicznych
Data publikacji: 05/2025
Tematyka: Infrastruktura
Link źródłowy: kliknij tutaj
Informacja prasowa: kliknij tutaj
Skopiuj link do raportu
Streszczenie
Streszczenie
Dokument omawia kwestie związane z pieszą mobilnością w miastach, koncentrując się na koncepcji miasta 15-minutowego, wprowadzonej przez Carlosa Moreno. Ideą tej koncepcji jest promowanie aktywnej mobilności, czyli poruszania się pieszo i na rowerze, co ma na celu poprawę jakości życia mieszkańców. W raporcie podkreślono znaczenie dostępności pieszych przystanków transportu publicznego, która wpływa na wybór tego środka transportu przez pasażerów. Wskazano na potrzebę intensyfikacji zabudowy w rejonach przystanków, co sprzyja zwiększeniu różnorodności funkcjonalnej.
Dokument zwraca uwagę na bariery przestrzenne, które utrudniają poruszanie się pieszym, takie jak nieprzystosowane przejścia podziemne, wąskie chodniki czy różnice wysokości. Likwidacja tych przeszkód jest kluczowa dla poprawy dostępności, zwłaszcza dla osób z ograniczoną mobilnością, w tym osób starszych i niepełnosprawnych. Wskazano również na znaczenie estetyki przestrzeni oraz komfortu użytkowników, co wpływa na ich skłonność do korzystania z transportu publicznego. Raport ilustruje konkretne przykłady barier w Krakowie, podkreślając potrzebę działań na rzecz poprawy infrastruktury miejskiej, aby uczynić ją bardziej przyjazną dla pieszych.
Wnioski
Wnioski
1. W Krakowie istnieje potrzeba intensyfikacji budowy naziemnych przejść dla pieszych, które są postrzegane jako kluczowe udogodnienie w kontekście poprawy dostępności transportu publicznego. Wiele istniejących przejść podziemnych nie spełnia wymogów dostępności dla osób z ograniczoną mobilnością, co podkreśla konieczność rewizji dotychczasowych rozwiązań infrastrukturalnych.
2. Wzrost liczby projektów budżetu obywatelskiego, dotyczących poprawy infrastruktury pieszej, wskazuje na rosnącą świadomość mieszkańców Krakowa w zakresie znaczenia dostępności przestrzeni publicznej. Mieszkańcy aktywnie angażują się w procesy decyzyjne, co może prowadzić do bardziej zrównoważonego rozwoju urbanistycznego.
3. Istniejące bariery przestrzenne, takie jak nieprzystosowane przejścia podziemne oraz niewłaściwe rozmieszczenie przystanków transportu publicznego, negatywnie wpływają na wybór transportu publicznego przez mieszkańców. Właściwe planowanie przestrzenne powinno uwzględniać bliskość przystanków do głównych generatorów ruchu, takich jak osiedla czy miejsca pracy.
Główne rekomendacje
Główne rekomendacje
1. Zwiększenie dostępności przestrzeni publicznych: Należy zainwestować w infrastrukturę, która eliminuje bariery architektoniczne, takie jak schody, wąskie chodniki czy różnice wysokości. Wprowadzenie ramp, wind oraz szerokich przejść dla pieszych poprawi mobilność osób z ograniczeniami, w tym osób starszych i rodziców z dziećmi.
2. Promowanie aktywnej mobilności: Władze miejskie powinny wdrożyć programy edukacyjne i kampanie promujące korzyści płynące z poruszania się pieszo oraz jazdy na rowerze. Zwiększenie świadomości społecznej na temat zdrowotnych i ekologicznych aspektów aktywnej mobilności może przyczynić się do zmniejszenia uzależnienia od transportu samochodowego.
3. Integracja transportu publicznego z infrastrukturą pieszą: Należy zapewnić łatwy dostęp do przystanków transportu publicznego poprzez odpowiednie projektowanie przestrzeni wokół nich. Warto zainwestować w budowę kładek, przejść podziemnych oraz ścieżek pieszych, które ułatwią dotarcie do przystanków z głównych obszarów generujących ruch.