Co dalej z Europejskim Zielonym Ładem?
Autor: Polityka Insight
Data publikacji: 06/2024
Tematyka: Energetyka | Ochrona środowiska
Link źródłowy: kliknij tutaj
Informacja prasowa: kliknij tutaj
Skopiuj link do raportu
Streszczenie
Streszczenie
Raport dotyczący Europejskiego Zielonego Ładu koncentruje się na kluczowych wyzwaniach związanych z transformacją energetyczną w Europie. Podkreśla, że osiągnięcie bezemisyjnej energii do 2050 roku wymaga ambitnych działań oraz odpowiednich instrumentów prawnych i finansowych, które powinny być kształtowane na poziomie europejskim. Polska energetyka dąży do dekarbonizacji, jednak tempo i koszty tego procesu są uzależnione od regulacji unijnych.
W kontekście polityki klimatycznej, pakiet „Fit for 55” ma na celu redukcję emisji CO2 o 55% do 2030 roku w porównaniu do 1990 roku. W 2022 roku UE osiągnęła redukcję na poziomie 32,5%. W nadchodzących latach planowane są dalsze zmiany legislacyjne, które dostosują przepisy do nowych celów redukcyjnych, w tym możliwej 90-procentowej redukcji emisji do 2040 roku.
Dominującą rolę w produkcji energii w 2040 roku mają odegrać odnawialne źródła energii, które mają stanowić 85% generacji. Z kolei znaczenie energetyki jądrowej ma maleć, osiągając jedynie 10% produkcji energii elektrycznej. Wyzwania związane z transformacją energetyczną, w tym modernizacja systemów ciepłowniczych, będą kluczowe dla zapewnienia stabilności dostaw energii oraz przystępnych cen dla odbiorców.
Wnioski
Wnioski
1. Wprowadzenie nowych przepisów dotyczących odnawialnych źródeł energii (OZE) ma na celu przyspieszenie krajowych procedur wydawania zezwoleń, co powinno znacząco zwiększyć tempo realizacji projektów OZE w Unii Europejskiej. Ustalenie maksymalnego czasu zatwierdzenia nowych instalacji na 12 miesięcy w obszarach przyspieszonego rozwoju jest kluczowym krokiem w kierunku osiągnięcia celów klimatycznych.
2. Wspólne zobowiązanie państw członkowskich UE do ograniczenia zużycia energii o co najmniej 11,7% do 2030 roku wskazuje na rosnącą potrzebę efektywności energetycznej. Wymaga to od krajów członkowskich nie tylko dostosowania swoich Krajowych Planów na rzecz Energii i Klimatu, ale także wprowadzenia innowacyjnych rozwiązań technologicznych i organizacyjnych.
3. Przewidywana dekarbonizacja sektora elektroenergetycznego do 2040 roku, z dominującą rolą OZE, podkreśla konieczność transformacji energetycznej w Europie. Osiągnięcie celu 90% redukcji emisji wymaga nie tylko zmiany źródeł energii, ale także przemyślenia roli gazu i energetyki jądrowej w przyszłym miksie energetycznym.
4. Wzrost znaczenia polityki spójności w kontekście finansowania transformacji energetycznej w Polsce wskazuje na potrzebę dalszego zaangażowania w pozyskiwanie funduszy unijnych. Skuteczność polskich instytucji w aplikowaniu o środki na inwestycje infrastrukturalne jest kluczowa dla realizacji ambitnych celów klimatycznych.
5. Wprowadzenie mechanizmu „pieniądze za reformy” w kontekście Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększenia Odporności (RRF) stawia przed państwami członkowskimi wyzwanie związane z szybkim wdrażaniem reform. Krótszy termin na wykorzystanie funduszy wymaga efektywnego planowania i koordynacji działań, aby uniknąć niewykorzystania dostępnych środków.
6. Zmiany w regulacjach dotyczących infrastruktury wodorowej i gazowej wskazują na rosnące znaczenie technologii wodorowych w europejskim miksie energetycznym. Wprowadzenie nowych norm jakości gazu oraz planów rozwoju sieci wodorowej jest kluczowe dla integracji rynków i zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego w regionie.
Główne rekomendacje
Główne rekomendacje
1. Opracowanie kompleksowego planu dekarbonizacji ciepłownictwa systemowego: Należy stworzyć szczegółowy plan działań na rzecz dekarbonizacji sektora ciepłownictwa, uwzględniający innowacyjne technologie, takie jak power-to-heat. Plan powinien być wspierany przez odpowiednie fundusze unijne oraz krajowe, aby zminimalizować negatywne skutki transformacji dla lokalnych społeczności.
2. Zwiększenie konkurencyjności europejskiej gospodarki: W procesie wdrażania polityki energetycznej i klimatycznej kluczowe jest, aby zmiany legislacyjne nie tylko chroniły środowisko, ale także wspierały konkurencyjność europejskich przedsiębiorstw. Należy dążyć do harmonizacji regulacji, które umożliwią innowacje i rozwój technologii przyjaznych dla środowiska.
3. Usprawnienie procedur administracyjnych dla OZE: Wprowadzenie nowych przepisów, które przyspieszą krajowe procedury wydawania zezwoleń na budowę i przyłączenie instalacji odnawialnych źródeł energii (OZE). Należy ustalić maksymalny czas zatwierdzenia nowych projektów na 12 miesięcy oraz uprościć procedury administracyjne, aby zwiększyć efektywność inwestycji w OZE.
4. Wzmocnienie polityki spójności w kontekście transformacji energetycznej: Kontynuacja polityki spójności powinna być priorytetem, z uwagi na jej znaczenie dla finansowania inwestycji w infrastrukturę energetyczną. Polska, jako największy beneficjent, powinna aktywnie uczestniczyć w kształtowaniu argumentów na rzecz zwiększenia dostępnych funduszy.
5. Zwiększenie efektywności energetycznej: Państwa członkowskie UE powinny zobowiązać się do osiągnięcia wspólnego celu ograniczenia zużycia energii o co najmniej 11,7% do 2030 roku. W tym celu konieczne jest wprowadzenie krajowych planów, które będą monitorowane i dostosowywane w zależności od postępów w realizacji celów.
6. Wzmocnienie współpracy międzynarodowej w zakresie energii: Należy promować współpracę między państwami członkowskimi UE oraz z krajami trzecimi w obszarze innowacji energetycznych i technologii niskoemisyjnych. Wspólne projekty badawcze i inwestycyjne mogą przyczynić się do szybszej transformacji energetycznej oraz zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego w regionie.